Soğuk bir kış sabahı, yağmur damlaları camları vururken, yalnız bir kadın, eski bir apartmanın en üst katında oturuyordu. Adı Elif’ti. Hayat, ona her köşede acıyı hatırlatıyordu. Eşi, bir yıl önce bir trafik kazasında hayatını kaybetmişti. O günden sonra, dünya ona sadece gri tonlarda görünmeye başlamıştı. Anılar, her köşede gizlenmiş, gün geçtikçe daha da ağırlaşmıştı.Her sabah, uyanmak zorunda olduğu için uyanıyordu; ama gözleri, gün ışığında bile karanlığı görüyordu. Mutfağın penceresinden dışarı bakarken, insanların birbirine gülümsediğini görüyordu. Ama o, o gülümsemelerin ardında yatan mutluluğu bir türlü hissedemiyordu. Eşinin en sevdiği çiçekleri sulamak, onu hatırlatmak dışında hiçbir şey yapmıyordu. Hayat, bir zamanlar dolup taşan evini sessizliğe mahkûm etmişti.Bir akşam, dışarıda yürüyüşe çıkmaya karar verdi. Ayakları onu parka götürdü….
Ne olduysa o akşam oldu….D’EVAMI İÇİN FOTOĞRAFA D0KUNUN.