Eşim Vefat ettikten sonra tek evladımız olan kızımla yaşamaya başladım. Maddi halim iyi gezmeyi eğlenmeyi seven bir kadınım, kızım pek sevmezdi o daha çok evde kalmayı çocuk bakmayı seven biriydi. Damadimda kızımın tam tersine benim gibi, gezmeyi eğlenmeyi mutlu olmayı seven bir erkekti. Biz sohbet eder iken biraz çok gülersek kızım bize reaksiyon gösterirdi kızardı başım ağrıyor biraz susun derdi. Damadım birgun yanıma geldi Nermin anne neşe dolu bir insansın seninle gülmek bahsetmek bana çok iyi geliyor dedi, biraz utandım ama sevindimde tabi. Teşekkür ettim kendisine. Sonra bana aramızda kalacağına söz verirsen sana birsey diyeceğim dedi, ne demek tabiki aramızda kalır soyle dedim. ” Burada ne konuşsak ne yapsak leyla bize kızıyor, ben bu aralar işten güçten çok sıkıldım bikacgun izin aldım başmı dinlemeye köydeki eve gideceğim istersen sende benimle gel dedi ” gelirim ama leyla’ya ne diyeceğiz dedim, evvelce ben giderim sende bikacgun arkadaşında kalacagini söylersin gelirsin köydeki eve dedi, bu plan aklıma yatmisti tamam dedim. Planımızı uyguladık 1 gün sonra damadim gitti bende bikac saat sonra arkadaşıma gidiyorum diye çıktım. Hemen bir taksiye bindim köyün dışındaki eve gittim..Köy yolunda ilerlerken, içimde bir acayip his vardı. Hem damadımla bu kadar içten bir plan yapmış olmanın verilen heyecan hem de kızım Leyla’ya bir şey saklıyor olmanın oluşturduğu hafif bir suçluluk duygusu… Ama sonra düşündüm; damadım Murat, yalnızca biraz baş dinlemek istiyordu. Hem onunla sohbet etmek, güldüğümüz o anları paylaşmak bana da iyi gelmişti. Köyün dışındaki eve vardığımda, Murat beni güler yüzle karşıladı. “Nermin anne, hoş geldin! Yolculuğun rahat geçti mi?” diye sordu. Evin huzurlu, sakin atmosferi anında ilgimi çekmişti. Şehir hayatının karmaşasından uzak, doğanın kucağında bir yer… Bu farklılık aslında bana iyi ilerikiti. Oturduk, çay yaptık ve keyifle sohbet etmeye başladık. Murat, iş yerinde yaşadığı zorluklardan bahseder iken, ben de eşimi kaybettikten sonra hissettiğim boşluktan söz ettim. Onunla bu kadar açık bir şekilde konuşabileceğimi hiç düşünmemiştim. O da bana saygıyla dinliyor, zaman zaman espriler yaparak bölgeı yumuşatıyordu. Gülmek aslında iyi geliyordu, o anda hayat sürdüğümüz her şey çok natural ve masumdu. Ama sonra, akşam üzeri hava kararmaya başladığında içime bir huzursuzluk çöktü. Kızım Leyla aklımdan çıkmıyordu. Belki de bana kızacağını, bu hali hatalı anlayacağını düşünerek mi bu kadar tedirgindim bilmiyorum. Damadım, bakışlarımı fark etmiş olmalı ki “Nermin anne, bir şey mi düşündün? Keyfin mi kaçtı?” diye sordu. “Yok Murat, yalnızca Leyla’yı düşünüyorum. Bize kızar mı diye endişelendim,” dedim hafif bir gülümsemeyle. “Üzülme Nermin anne, Leyla’ya biraz zaman tanı. O her şeyi denetim etmeyi seven biri, ama zaman içersinde daha rahat olur, eminim,” dedi. Bu sözleri beni biraz rahatlattı. Üsteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz.
